Bu sene 4. sınıf olduk ya, haliyle sınavlarımız da var. Bugün de Matematik dersinden ikinci dönemin ilk sınavını yapmamız gerekiyordu, yaptık.
Sınavdan sonraki dersimizin ilk 20 dakikası okuma saatine denk geldi. Ben de fırsattan istifade, bu süre içerisinde sınav kağıtlarını okumak için bir cevap anahtarı hazırladım. Sonrasında da değerlendirmeye başladım ve sınav kağıtlarından ilk sıradakini elime aldım. Elime aldığım sınav kağıdını, okumaya başladım. Öğrencinin ismine bakmadım ama, okuduğum kağıt, sınıfın en üst seviyesindeki öğrencime ait olmalıydı, çünkü kağıdın ilk yüzündeki bütün sorular doğru cevaplandırılmıştı. “Aferin çocuğa, hepsini doğru yapmış,” dedim kendi kendime. İtiraf etmeliyim, sorular da biraz zordu.
Kağıdın ikinci yüzüne geçtim, değerlendirmeyi bitirdim ve hakettiği 100 puanı keyiflenerek yazdım. Tam sınav kağıdını bırakıp başka birini alacakken bir tuhaflık olduğunu farkettim. Zira değerlendirdiğim kağıttaki çözümler hep kırmızıyla yazılmıştı. “Allah Allah, niye hep kırmızı kalemle yazmış ki bu çocuk?” diye kağıdı elimde evirip çeviriyordum ki, bir de ne göreyim! Değerlendirdiğim sınav kağıdı öğrencimin değil, az önce kendi hazırladığım cevap anahtarıydı. Elimle alnıma vurdum ve cevap anahtarı diye kullandığım elimdeki kağıtta yazan isim kısmına baktım. Meğer ben, öğrencimin sınav kâğıdıyla, biraz önce hazırladığım kendi cevap anahtarımı değerlendirmiş ve daha da güzeli, kendime 100 vermiştim! Ha bu arada, öğrencim de soruların tamamını hatasız doğru vevaplamıştı. Kafamı bir o yana bir bu yana sallayarak kendi kendime gülerken, öğrencilerim de öğretmenimiz neye gülüyor diye meraklı gözlerle beni süzüyorlardı.
Bunca yıllık meslek haytımda, öğrencimin sınav kağıdıyla kendi kendimi de değerlendirdim ya, bana da helâl olsun!
23.03.2015, Pazartesi Gülyalı Merkez İlkokulu, 4/A Sınıfı Gülyalı/ORDU
